دغدغهٔ مردم امروز

کنترل تلویزیون دستم بود و بی‌هدف شبکه‌ها را بالا و پایین می‌کردم که چشمم به زیرنویس برنامه‌ای خورد که نوشته بود:«از نظر شما دغدغه جامعه امروز چیست؟» چند ثانیه‌ای به صفحه تلویزیون زل زدم و به این فکر کردم که وقتی می‌گویند جامعه، منظورشان چه کسانی است؟ مقصودشان از دغدغه چیست؟ اگر منظورشان مردم باشد که متوجه نمی‌شوم این همه تلاش برای چیست. این همه زحمت می‌کشند که به چه برسند؟ که به کجا بروند؟ که آخرش چه بشود؟ هیچ‌وقت آدم‌ها به آخر این همه کار و فعالیت و روزمرگی فکر نمی‌کنند؛ فقط اینکه روزشان را شب کنند و آخر ماه نانی در سفره ببرند. البته شاید حق هم داشته باشند؛ بزرگان مملکت وضعیت را طوری برایشان شکل داده‌اند که زمانی برای فکر کردن و واکاوی کارهایشان ندارند.

وقتی به سطح جامعه نگاه می‌کنیم در پی سوال اول، به‌طور کلی دو مسئله مطرح می‌شود؛ اول اینکه واقعا دغدغه مردم چیست؟ و دوم اینکه دغدغه مردم چه باید باشد؟ شاید جواب سوال اول به‌طور کلی رسیدن به نقطه‌ای بهتر از نقطه حال باشد. در همه قشر‌ها و طبقات، از زن و مرد گرفته تا کودک و دانشجو، تلاش هرکدامشان برای بهتر دیده‌شدن است اما مشکل اینجاست که بهتر بودن را هرکس یک‌جور می‌بیند. یک نفر در زاویه‌دارترشدن عمل بینی‌اش، یک نفر در افزایش نجومی حساب بانکی‌اش، یک نفر در یافتن برند‌های خاص و محبوب، یک نفر در به آب و آتش زدن خود برای بالارفتن دنبال‌کنندگانش در صفحات مجازی، یک نفر در خم شدن بیشتر برای بالادستی به امید گرفتن ترفیع و هزاران یک نفر دیگر که هرکدامشان در تکاپو و تلاشند برای بهتر شدن از دید خودشان (و البته مردم).

می‌توان در این شرایط درهم‌برهم به راحتی این را دید که هرکس فقط به فکر خودش است. به قول قدیمی‌ها، هرکسی کلاهش را سفت می‌گیرد که باد نبرد! که حق هم دارند؛ در جامعه‌ای که شب بخوابی و صبح معلوم نباشد چه اتفاقی می‌افتد، از این بهتر هم نمی‌شود. دیگر هیچ تضمینی نیست که اصلا صبحی وجود داشته باشد یا نه. چشم که باز می‌کنیم اتفاقات عجیب و وحشتناک یکی پس از دیگری رخ می‌دهد. یک روز شهر منهدم می‌شود و سقف می‌ریزد و خانه‌ها با خاک یکسان می‌شوند؛ یک روز آلودگی هوا به اوج خود می‌رسد (قابل ذکر است که در این حالت مسئولان فقط شرم می‌کنند که دستور تخلیه شهر را نمی‌دهند!)؛ یک روز خبر اعلام بودجه سال جدید را می‌دهند که دود از کله آدم به عرش می‌رسد! و کلی از این یک روز‌ها.

در آخر اتفاقی که می‌افتد چیست؟ اینکه برنامه می‌سازیم و در زیرنویس سوال می‌کنیم و انتقاد می‌کنیم و شنیده نمی‌شویم و هیچ… .