نوشتن، آفرینش است

آنچه می‌خوانید، سخن سردبیر شماره اول نشریه فرهنگی – اجتماعی «نویسا» است. این نشریه به عنوان بخشی از پروژه «Write Club» در دانشگاه علامه طباطبایی منتشر می‌شود.

محمود دولت‌آبادی در کتابش، «نون نوشتن»، می‌نویسد:«کدام نویسنده‌ای را در جهان می‌شناسید که از خود نپرسیده باشد «برای چه می‌نویسم؟» و کدام نویسنده‌ای را می‌شناسید که به دنبال این سؤال دست از نوشتن کشیده باشد؟» ما نیز چنین بودیم. تصمیم به انتشار «نویسا» که گرفتیم و قبل از آن، بارها این را از خود پرسیده بودیم و گاهی حتی دست هم کشیده بودیم از نوشتن. اما نوشتن برای ما چیزی نبود که بشود رهایش کرد. دوباره برخاستیم و عزم، جزم کردیم و چنین شد که «نویسا» خلق شد.
نوشتن، آفرینش است و نویسنده واقعی از روح خود در کلمات می‌دمد چنانکه خداوند از روحش در انسان دمید و انسان را آفرید. ما در «نویسا» طرح حرفه‌ای و اصولی مسائل فرهنگی و اجتماعی را در هدف قرار داده‌ایم. درباره گرایش سیاسی نشریه نمی‌توان گفت که ما سیاسی نیستیم؛ چراکه تمام مسائل ما به‌نوعی با سیاست گره خورده است. با این وجود، ذکر این نکته ضروری است که گرایش سیاسی نشریه به جناح‌بندی‌های سیاسی مطرح در دانشگاه و جامعه محدود نمی‌شود و هرکه بخواهد بر اساس مطلبی در نشریه، آن را به یکی از جریان‌های سیاسی منتسب کند، کار ناصوابی کرده است.
آفرینش «نویسا» در فضای نشریات دانشگاه کار آسانی نبوده و نیست اما ما تمام تلاش خود را برای ارائه یک نشریه باکیفیت به کار بستیم تا بلکه بتوانیم آن اعتماد از دست‌ رفته را نیز بازیابیم.
نشریه‌ای که پیش روی دارید، با زحمت‌های فراوان یک گروه کوچک تهیه شده است. تمام مطالب این نشریه، تولیدی است؛ مطالب به‌صورت استاندارد ویراستاری شده است و برای بهترشدن کار، بارها تجدیدنظرهایی در محتوا داشته‌ایم. با تمام حساسیت‌ها، این نشریه همچنان ایرادهای فراوانی دارد که به بخشی از آن واقفیم؛ این بخش را به حساب نوسفری و کم‌تجربگی ما و عهدشکنی دوستان و کارشکنی مسئولان بگذارید. تعدادی از نویسنده‌هایمان در روزهای آخر گفتند متن نمی‌دهند، جامعه‌شناسی که می‌خواستیم با او گفت‌وگو کنیم جوابمان را نداد و… . بخشی دیگر از ایرادها را هم که خود نمی‌دانیم، از شما می‌خواهیم که به ما منتقل کنید تا در شماره‌های بعدی به جبرانشان بکوشیم.
سخنم را تمام نمی‌کنم قبل از اینکه نگویم این نشریه با زحمت و همکاری دوستان و استادانم بود که «نویسا» شد؛ استاد عزیز و ارجمندم، شهناز عرش اکمل، که هم نام «نویسا» را به ما هدیه داد و هم منت گذاشت و حُسن مَطلَع نشریه‌مان شد و خانم‌ها طاهره نمرودی و فائزه فتحی رستمی که برای نشریه سنگ تمام گذاشتند و همه آنان که دست دادند به یاری.
قلم‌هاتان نویسا.